DOUS CÉNTIMOS

MONÓLOGO DUN SEN TEITO

(Cunha moeda na man.) Espere! Acaba de tirarme unha moeda de dous céntimos! Vostede, si, espere! (Pausa.) Que quixo dicirme? Ou que se dixo a si mesmo? Ah, non me viu a min senón a miña  pantasma, e para unha pantasma dous céntimos son moito. (Pausa.) Está abraiado? Polo menos escoita... e máis lle vale. (Pausa.) Tome conciencia: Deume unha moeda de dous céntimos! Non é dun céntimo... tampouco é de cinco ou de dez. Se ma dese un neno... Se un neno me tirase dous céntimos eu estaría agradecido. É máis: Estaría conmovido. (Pausa.) Pero os dous céntimos deumos vostede con chaqueta, lentes ao aire, reloxo de ouro con cronómetro... (Pausa.) Ah, non me viu a min senón á miña sombra, e para unha sombra dous céntimos son moito. Que sabe vostede de min para desprezarme? Para insultarme! Dous céntimos! Póñase no meu lugar. Que fago? Cúspoos, mastígoos? Písoos, tíroos á súa cara? Que tería feito vostede? (Pausa.) Ah, non me viu a min senón ao meu fulgor e para un fulgor dous céntimos son moito. Non me diga algo! Non rematei! Vaia, está asombrado... Que o abraia máis? O meu vocabulario ou a miña dignidade? Que sabe vostede de min! Que sabe de quen era, de por que rematei aquí ou elixín rematar aquí... Non llo direi! Non o merece. As accións non se borran con palabras. (Pausa.) Ah, non me viu a min senón a un sen fogar máis, e para un sen fogar dous céntimos son moito. Non viu o ser humano. Siga calado! E saque a man do peto! Non se lle ocorra darme máis diñeiro! Só son unha pantasma, sombra, fulgor... sen fogar. Quedo os seus dous céntimos! Vostede non os merece! E de todos os xeitos vostede léveos na súa conciencia. Ou non os leva? Si! A súa conciencia gañou dous céntimos! Que se lle reproduzan! (Xira e afástase mentres garda a moeda.)                         

Autor:Francisco Garzón Céspedes

Tradución e adaptación Belén I.G.