Un dos núcleos temáticos que podemos atopar nesta obra é o reflexo da vida popular que adquire relevancia a través de retratos de tipos ( fundamentalmente femininos dignificados : a muller do rural, a nai e labrega , a casadeira, a mendiga...) e das estampas populares ( as romarías, a relixión na que predomina a superstición e mesmo o trato coloquial cos santos, as festas ...)
Propoño a análise do seguinte poema para ver estes aspectos :
San Antonio bendito
dádeme un homeanque me mate, anque me esfole. Meu santo San Antonio, daime un homiño, anque o tamaño teña dun gran de millo. Daimo, meu santo, anque os pés teña coxos, mancos os brazos. Unha muller sen home..., ¡santo bendito!, é corpiño sin alma, festa sin trigo, pau viradoiro, que onda queira que vaia, troncho que troncho. Mais en tendo un homiño, ¡Virxe do Carme!, non hai mundo que chegue para un folgarse. Que zambo ou trenco, sempre é bo ter un home para un remedio. Eu sei dun que cobisa causa miralo lanzaliño de corpo, roxo e encarnado, carniñas de manteiga, e palabras tan doces cal mentireiras. Por el peno de día, de noite peno, pensando nos seus ollos color de ceo; mais el xa doito, de amoriños entende, de casar pouco. Facé, meu San Antonio, que onda min veña para casar comigo, nena solteira que levo en dote unha culler de ferro, catro de boxe., un irmanciño novo que xa ten dentes, unha vaquiña vella que non dá leite... ¡Ai, meu santiño!: facé que tal suceda cal volo pido. San Antonio bendito dádeme un home anque me mate, anque me esfole, que, zambo ou trenco, sempre é bo ter un home para un remedio. | SUXESTIÓNS PARA UNHA LECTURA MÁIS FONDA
|
0 comentarios:
Enviar um comentário